Παρασκευή 15 Ιουλίου 2016

Ο ρόλος του Χασάν Ταχσίν Πασά στην Απελευθέρωση της Θεσσσαλονίκης, 26 Οκτωβρίου 1912

Χασάν Ταχσίν Πασάς (1845 – 1918) και η Απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης (26 Οκτωβρίου 1912)


Η παράδοση της Θεσσαλονίκης στους Έλληνες τον Οκτώβριο του 1912 και όχι στους Βουλγάρους οφείλεται, εν πολλοίς, στον Βορειοηπειρώτη Αρχιστράτηγο της 8ης Στρατιάς του οθωμανικού αυτοκρατορικού στρατού, Χασάν Ταχσίν Πασά!  Γεννημένος στη Μεσσαριά της Βορείου Ηπείρου, εξ’ ου και το επίθετο των παιδιών και εγγονών του Μεσαρέ, ανελίχθηκε γρήγορα στις υψηλές διοικητικές και στρατιωτικές θέσεις της οθωμανικής αυτοκρατορίας, σε μια εποχή εμφύλιων σπαραγμών μεταξύ του σουλτάνου Αβδούλ Χαμίτ και των Νεότουρκων, οι οποίοι με τη συνδρομή του στρατού –ανάμεσα στους αξιωματικούς που υποστήριξαν τους Νεότουρκους ήταν και ο Χασάν Ταχσίν πασάς και ο μέντοράς του, Μαχμούτ Σεφκέτ πασάς- εκθρόνισαν τον σουλτάνο Αβδούλ Χαμίτ το 1909. Ο αιμοσταγής σουλτάνος εξορίστηκε στη Θεσσαλονίκη στη Βίλλα Αλλατίνη(!) Στη συνέχεια σε βιαιότητες και διωγμούς ολόκληρων πληθυσμών επιδόθηκαν οι Νεότουρκοι. Από το νεοτουρκικό κομιτάτο «Ένωση και Πρόοδος» ξεπήδησε και ο φιλόδοξος Θεσσαλονικιός αξιωματικός Μουσταφά Κεμάλ , ενώ ως το 1911 ήταν ακόμη υπό τις διαταγές του Χασάν Ταχσίν Πασά στο Καραμπουρνού. 


Σύμφωνα με τον Στρατηγό Λεωνίδα Σπαή, ο Αρχιστράτηγος που παρέδωσε τη Θεσσαλονίκη στους Έλληνες, υπογράφοντας το επίσημο, δεσμευτικό πρωτόκολλο, ήταν Έλληνας στην καταγωγή. Προερχόταν από ελληνική οικογένεια που είχε εξισλαμισθεί από τον 18ο αιώνα.  Διόλου απίθανο αν σκεφθούμε ότι πολλοί μουσουλμάνοι ακόμη και σήμερα στην Τουρκία έχουν ελληνική καταγωγή ή είναι πρώην χριστιανοί. Πόσο μάλλον την εποχή της οθωμανικής αυτοκρατορίας, όπου τα πολλά και διαφορετικά έθνη των Βαλκανίων συνυπήρχαν και η Κωνσταντινούπολη όριζε τους αξιωματούχους της με βάση το θρήσκευμα, τις ικανότητες στη διπλωματία και τη γνώση ξένων γλωσσών…! Ένας από τους γιούς του Χασάν Ταχσίν ήταν ο φημισμένος ζωγράφος, ο ζωγράφος των Βαλκανικών Πολέμων, ο Γιαννιώτης , Κενάν Μεσαρέ. Ο γιός του Κενάν,  Ίνης Μεσαρέ υποστήριζε ότι η γιαγιά του, Χατιτζέ Ελμάζ, ήταν ελληνικής καταγωγής. Σίγουρο είναι το γεγονός ότι όλη η οικογένεια είχε λαμπρή μόρφωση και ο Ταχσίν πασάς είχε σπουδάσει στη Ζωσιμαία Ακαδημία Ιωαννίνων, η οποία καλλιέργησε το κοσμοπολίτικο και φιλελεύθερο πνεύμα του.  Επίσης ανήκε στο τάγμα των Μπεχτασήδων – Αλεβιτών, που αποτελεί τη φιλελεύθερη, ανεκτική και προοδευτική πλευρά του ισλαμισμού.


Το σύνολο σχεδόν των Νεοτούρκων ήταν Ελευθεροτέκτονες ή Μπεχτασήδες. Το σύνολο πάλι των Αλβανών αξιωματούχων της αυτοκρατορίας ήταν Αλεβί – Μπεχτασήδες. Οι μυστικιστικές αυτές παρατάξεις είναι κλαδιά του ίδιου δέντρου που ποτίζεται από πολλές πηγές γνώσης. Οι ηθικές αρχές του Μπεχτασισμού ανιχνεύονται στα φιλοσοφικά και θρησκευτικά ρεύματα άλλων λαών και εποχών, μεταξύ των οποίων οι Νεοπλατωνικοί και οι Ταλμουδιστές. Όλοι οι άμεσοι συνεργάτες του Χασάν Ταχσίν Πασά, οι φίλοι του, το περιβάλλον του, ο μέντοράς του Σεφκέτ Πασάς, οι Νεότουρκοι, το μεσαίο και ανώτερο προσωπικό του στρατεύματος, οι ανώτεροι κρατικοί λειτουργοί της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, καταγράφονται από τους ιστορικούς ως Τέκτονες, Μπεχτασήδες ή Ντονμέ.  Ο ίδιος ήταν διαποτισμένος από την ελληνική παιδεία και τη γαλλική κουλτούρα του ευρωπαϊκού διαφωτισμού. Εμφορούνταν από τα ιδανικά του εκσυγχρονισμού και της ανύψωσης της κοινωνίας στην οποία ζούσε και την οποία υπηρετούσε από τις θέσεις εξουσίας που κατείχε.  Η φιλία του με σημαντικά πρόσωπα της Ελληνικής κοινωνίας υπήρξε καθοριστική για τη μετέπειτα στάση του. Από τις «Αναμνήσεις» του Αλέξανδρου Ζάννα συνάγεται ότι ο Ταχσίν Πασάς ήταν από παλιά αδελφικός φίλος με τον πατέρα του, ιατρό Δημήτριο Ζάννα, ο οποίος ήταν βλάχικης καταγωγής από το Λιβάδι του Ολύμπου, με βαθιά ριζωμένη ελληνική εθνική συνείδηση και μεγάλη πατριωτική δράση. Οι δυό τους παρέμειναν φίλοι μέχρι τέλους, σχέση που διατήρησαν επίσης και τα παιδιά τους. Αργότερα ο Κενάν Μεσαρέ δημιούργησε αδελφική φιλία με τον εξαίρετο φωτογράφο Γιώργο Λυκίδη, ανεκτίμητο φωτοτεκμηρωτή της Θεσσαλονίκης του μεσοπολέμου και μετέπειτα.




Ο εξαιρετικός ερευνητής και συγγραφέας, Χρίστος Χριστοδούλου, στο έργο του για τον Χασάν Ταχσίν πασά αναφέρει λεπτομέρειες για τη ζωή του ανθρώπου που σφράγισε με τη στάση του το ελληνικό μέλλον της Θεσσαλονίκης. Ο Αρχιστράτηγος του οθωμανικού στρατού υπηρέτησε σε πολλές καίριες, για την αυτοκρατορία, θέσεις: Κρήτη, Κύπρο, Υεμένη, Συρία, Ιωάννινα, Θεσσαλονίκη.  Το 1895, στις ανασκαφές που έγιναν στην πεδιάδα της Μεσαράς της Κρήτης, όπου και  ανακαλύφθηκαν οι μαρμάρινες πλάκες με τους Νόμους της Γόρτυνας, η γνωστή Δωδεκάδελτος, η συμβολή του Διοικητή Ηρακλείου Χασάν Ταχσίν πασά στη διάσωση και αποκατάστασή τους ήταν καθοριστική. Στην ολέθρια για τους Έλληνες πολεμική αναμέτρηση με τους Τούρκους στην Ελασσόνα και στο Δομοκό το 1897, επικεφαλής του τουρκικού στρατού ήταν ο Χασάν Ταχσίν πασάς. Ο ίδιος ήταν κατά τον Α’ Βαλκανικό πόλεμο (1912)  ο Αρχιστράτηγος της 8ης  τουρκικής στρατιάς που ηττήθηκε από τους Έλληνες κατά την αστραπιαία και νικηφόρο προέλασή τους στο Σαραντάπορο και στα Γιαννιτσά. Η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης ήταν προ των πυλών…


Στις 27 Οκτωβρίου 1912, στο Διοικητήριο της Θεσσαλονίκης, ο Χασάν Ταχσίν πασάς συμφωνούσε με τους όρους παράδοσης που είχαν θέσει οι απεσταλμένοι αξιωματικοί του Διαδόχου Κωνσταντίνου, Βίκτωρ Δούσμανης και Ιωάννης Μεταξάς. Στη σύνταξη του Πρωτοκόλλου παράδοσης της πόλης στον ελληνικό στρατό, εργάστηκαν ο γιος και υπασπιστής του,  λοχαγός Κενάν, ο  Ίων Δραγούμης και ο Τζελάλ Μπέης.  Στο Διοικητήριο ήρθαν και Βούλγαροι …απρόσκλητοι, για να διεκδικήσουν κομμάτι της Θεσσαλονίκης.  Ο Χασάν Ταχσίν όμως τους απάντησε: «Μία Θεσσαλονίκη υπάρχει κύριοι και αυτήν την παρέδωσα στους Έλληνες που ήταν αντίπαλοί μου σε όλα τα πεδία της μάχης από το Σαραντάπορο και τα Γιαννιτσά ως εδώ. Εσάς δεν σας είδα πουθενά. Δεύτερη Θεσσαλονίκη δεν υπάρχει για να την παραδώσω και σε εσάς».


Στο Πρωτόκολλο γράφτηκε ως ημέρα παράδοσης η 26η Οκτωβρίου, η ημέρα του πολιούχου Αγίου Δημητρίου. Επιδόθηκε την επόμενη μέρα στον διάδοχο βασιλιά Κωνσταντίνο στην έπαυλη –ιδιοκτησίας Μοδιάνο-  Τόπσιν,  στο χωριό Γέφυρα,  με απεσταλμένους του Χασάν πασά και με παρουσία εκπροσώπων των Μεγάλων Δυνάμεων. Οι Τούρκοι κατηγόρησαν τον στρατηγό τους ότι παρέδωσε την πόλη αμαχητί. Μάλιστα καταδικάστηκε ερήμην από τουρκικό δικαστήριο εις θάνατον με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Η κυβέρνηση Ελ. Βενιζέλου έδωσε στον ίδιο και στην οικογένειά του την ελληνική υπηκοότητα. Τα παιδιά του έζησαν στην Ελλάδα, στην Τουρκία, στην Αλβανία. Εγγόνια του ζουν σήμερα στην Αθήνα. Ο Χασάν Ταχσίν Πασάς πέθανε στην  Ελβετία, όπου και ετάφη στο νεκροταφείο των ετερόδοξων της Λωζάννης. Στη συνέχεια τα οστά του ίδιου και των παιδιών του μεταφέρθηκαν στο Μπεχτασικό Κοιμητήριο Τριανδρίας Θεσσαλονίκης και τα τελευταία χρόνια στο Τόψιν, στον αύλειο χώρο του σημερινού Μουσείου Βαλκανικών Πολέμων. 

Σάββατο 21 Μαΐου 2016

 Η πορεία των Επτανήσων προς την ένωση με την Ελλάδα

Πηγή: http://historyreport.gr/index.php/Στα-νεότερα-χρόνια/Ελληνικά-Θέματα/886-Η-πορεία-των-Επτανήσων-προς-την-ένωση-με-την-Ελλάδα



Σε μια γκάφα της αγγλικής διπλωματίας, από τις μεγαλύτερες για τη Μεγάλη Βρετανία και από τις ευτυχέστερες για την Ελλάδα, οφειλόταν η μεγάλη γιορτή, εκείνο το πρωί της 21ης Μαΐου του 1864. Η γαλανόλευκη σημαία υψωνόταν στο φρούριο της Κέρκυρας κι ο 39χρονος τότε, Θρασύβουλος Ζαΐμης παραλάμβανε επίσημα τα Επτάνησα από τον Άγγλο αρμοστή Ερρίκο Στορξ.
Οι Βρετανοί παραχωρούσαν τα νησιά, προίκα στο νέο βασιλιά της Ελλάδας, σε ανταπόδοση του όρου που είχαν θέσει: Ότι ο νέος μονάρχης δε θα επιβουλευόταν τα εδάφη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Και νέος μονάρχης ήταν ο Γεώργιος ο Α’, επί της βασιλείας του οποίου η Ελλάδα πήρε, με το σπαθί του πολέμου, τη Θεσσαλία, την Ήπειρο, τη Μακεδονία, την Κρήτη και τα περισσότερα νησιά του Αιγαίου...
Η αγγλική κατοχή στα Ιόνια νησιά ονομαζόταν επίσημα Προστασία. Προστασία της ανεξάρτητης πολιτείας των Επτανήσων, όπως αναφερόταν στη συνθήκη της Βιέννης, το 1815. Νωρίτερα, λεγόταν, απλά, κατοχή.
Την ημέρα της ένωσης με την Ελλάδα, ένας ανώνυμος χρονικογράφος έγραψε:
«Οι Άγγλοι εκάθησαν εις την Επτάνησον χρόνους 54, μήνας 8 και ημέραν μίαν».
Μετά την παράδοση στον Ζαΐμη, ο αρμοστής Στορξ πέρασε στο Κατάκωλο και πρόσφερε τη σημαία της Επτανησιακής Πολιτείας στον βασιλιά Γεώργιο. Στις 29 Ιουνίου, ο Γεώργιος πατούσε το πόδι του στην Κέρκυρα, πρώτο σταθμό της περιοδείας του στο Ιόνιο. Στις 29 Αυγούστου, οι πληρεξούσιοι από τα Επτάνησα γίνονταν δεκτοί με ζητωκραυγές στην εθνοσυνέλευση, που ετοίμαζε το νέο σύνταγμα της Ελλάδας.

Η «Χρυσή Βίβλος» («Libro d’ oro») καθόριζε στα Ιόνια νησιά, ποιοι ήταν οι αριστοκράτες κι επομένως οι εκλεκτοί, από τους οποίους προέρχονταν τα στελέχη της διοίκησης, της δικαιοσύνης, του στρατού και της εκκλησίας. Με εξαίρεση την Κεφαλονιά, όπου ποτέ δεν μπόρεσε να επιβληθεί ολοκληρωτικά, η φεουδαρχία θριάμβευε στην περιοχή σ’ όλη τη διάρκεια της βενετσιάνικης κατάκτησης. Οι εξεγέρσεις του λαού και των αγροτών ήταν φαινόμενο περισσότερο από συνηθισμένο. Στα 1797, τα νησιά πέρασαν στη γαλλική κατοχή, που έφερε μαζί της όλα τα δημοκρατικά ρεύματα της γαλλικής επανάστασης, τις ανατροπές και τις μεταρρυθμίσεις.
Η προσωρινή ρωσοτουρκική κατάκτηση (1799 - 1800) επανέφερε την αριστοκρατία στα πράγματα, πιο διαβασμένη. Τα Ιόνια νησιά απέκτησαν για λίγο τον τίτλο της δημοκρατίας κάτω από την επικυριαρχία του σουλτάνου. Οι εξεγέρσεις απέδωσαν ένα «βυζαντινό σύνταγμα» (ονομάστηκε έτσι, επειδή συντάχθηκε στην Κωνσταντινούπολη) που παραχωρούσε κάποιες ανεπαίσθητες ελευθερίες, ενώ δημιουργήθηκε η «έντιμη αντιπροσωπεία», ένα είδος συμβιβασμού ανάμεσα στους ευγενείς και στους πλούσιους των νησιών.
Η δεύτερη γαλλική κατοχή (1807) δεν είχε καμιά σχέση με την πρώτη, καθώς αυτή τη φορά εκπροσωπούσε τον αυτοκράτορα Ναπολέοντα Βοναπάρτη. Κι επιπλέον, έφερε μαζί της τον αποκλεισμό της σταφίδας (κυριότερου προϊόντος των νησιών) από τις αγγλικές αγορές, καθώς οι Άγγλοι είχαν επιβάλει εμπάργκο στα προϊόντα που προέρχονταν από εδάφη της Γαλλίας.
Άμεση  συνέπεια ήταν η δημιουργία οικονομικής κρίσης. Η ογκούμενη λαϊκή αντίδραση αλλά και τα προβλήματα του Ναπολέοντα διευκόλυναν την προοδευτική αφαίρεση των νησιών από την επιρροή των Γάλλων. Με τη συνθήκη του 1815, πέρασαν στην προστασία της Αγγλίας.
Ο λόρδος μεγάλος αρμοστής εγκαταστάθηκε στην Κέρκυρα και συνεργάστηκε στενά με την αριστοκρατία. Κοινός τους στόχος η καταπολέμηση της εθνικής συνείδησης των νησιωτών, που είχε φουντώσει μετά την πρώτη γαλλική κατάκτηση. Η ελληνική επανάσταση και η δημιουργία του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους αποτέλεσαν το έναυσμα μακρών αγώνων που απέκτησαν και την πολιτική τους έκφραση μέσα από τις τάξεις του ριζοσπαστικού κόμματος.
Σκοπός των ριζοσπαστών ήταν όχι μόνο η ένωση με την Ελλάδα αλλά και ο δημοκρατικός μετασχηματισμός ολόκληρης της Βαλκανικής. Οι συνεχείς εξεγέρσεις εντάθηκαν. Ο επαναστατικός άνεμος που σάρωνε την Ευρώπη το 1848, ξέσπασε ορμητικός στην Κεφαλονιά, όπου η εξέγερση μεταβλήθηκε σε συγκροτημένη επανάσταση. Η επέμβαση του αγγλικού στρατού την περιόρισε για λίγο αλλά το 1849 η επανάσταση φούντωσε πάλι κι εξελίχθηκε σε κανονική ένοπλη αντιπαράθεση.
Οι μάχες ανάμεσα στους χωρικούς και τους Άγγλους αναστάτωσαν το νησί, με αποτέλεσμα η αγγλική κατοχή να χρησιμοποιήσει τα πιο άγρια μέσα καταστολής που διέθετε, προκειμένου να επικρατήσει. Οι ριζοσπάστες υπέστησαν φοβερούς διωγμούς που εξαπολύθηκαν με τη συνεργασία Άγγλων και ντόπιων αριστοκρατών. Όμως, η Βουλή των Ιονίων νησιών εξέδωσε ψήφισμα (1850), με το οποίο ζητούσε την ένωση με την Ελλάδα. Η απάντηση του αρμοστή ήταν να διαλύσει το κοινοβούλιο.
Οι κοινωνικές μεταρρυθμίσεις που ακολούθησαν, ήταν το προοίμιο για την ένωση των νησιών με την Ελλάδα. Πραγματοποιήθηκε το 1864.

Το πρώτο θύμα της αγγλικής διπλωματίας, σε σχέση με την Ελλάδα, ήταν ο Αλφρέδος, δεύτερος γιος της βασίλισσας Βικτορίας. Από καιρό, οι Βρετανοί ήθελαν ν’ απαλλαγούν από τα Επτάνησα, που μόνο προβλήματα τους δημιουργούσαν. Με ευχαρίστηση θα τα παραχωρούσαν στην Ελλάδα, αν δεν υπήρχε ο βασιλιάς Όθων και η εμμονή του στη Μεγάλη Ιδέα. Οι Βρετανοί, με κανέναν τρόπο δε ήθελαν να θιγεί η ακεραιότητα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, εκτός κι αν ήταν να ωφεληθούν οι ίδιοι
Στη στροφή της δεκαετίας του 1850 προς 1860, αγγλόφιλοι στα Επτάνησα προωθούσαν ένα φιλόδοξο σχέδιο: Τη δημιουργία της Επτανησιακής Ηγεμονίας, που θα περιλάμβανε τα Ιόνια νησιά και τις τουρκοκρατούμενες ακόμα Θεσσαλία και Ήπειρο, με ηγεμόνα τον πρίγκιπα Αλφρέδο.
Η έξωση του Όθωνα, τον Οκτώβιο του 1862, έκανε το σχέδιο ν’ ατονήσει. Ο πρίγκιπας Αλφρέδος προοριζόταν πια για βασιλιάς των Ελλήνων. Τον Νοέμβριο του 1862, ο πρωθυπουργός της Αγγλίας, λόρδος Πάλμερστον, κάλεσε τον Χαρίλαο Τρικούπη, Έλληνα επιτετραμμένο στο Λονδίνο.
«Αφού έφυγε ο Όθων», του είπε, «κρατάμε την Κέρκυρα και σας δίνουμε τα υπόλοιπα νησιά του Ιονίου»...
Οι Άγγλοι μπορεί να ήθελαν τον Αλφρέδο βασιλιά στην Ελλάδα. Δεν τον ήθελαν όμως, οι άλλες τότε μεγάλες δυνάμεις. Οι Άγγλοι προχώρησαν αλλιώς. Στις 10 Δεκεμβρίου του 1862, άρχιζε στην Αθήνα η εθνοσυνέλευση που θα οδηγούσε στην εκλογή νέου βασιλιά. Την ίδια μέρα, ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών, λόρδος Ράσελ, διαμηνούσε στον Χαρίλαο Τρικούπη πως «η βασίλισσα δεν θα είχε αντίρρηση να δοθούν τα Επτάνησα στην Ελλάδα, αν ο νέος βασιλιάς ήταν αρεστός στους Βρετανούς».
Τον ίδιο μήνα, έφτασε στην Αθήνα έκτακτος απεσταλμένος της αγγλικής κυβέρνησης. Το μήνυμα δεν έπαιρνε παρερμηνείες:
«Προκειμένου να στηριχτεί η μοναρχία στην Ελλάδα, η βασίλισσα Βικτορία ήταν πρόθυμη να ανακοινώσει στη βουλή των λόρδων και στο αγγλικό κοινοβούλιο την ένωση των Επτανήσων με την Ελλάδα. Όμως, η προσφορά αυτή δεν ίσχυε, αν οι Έλληνες εξέλεγαν βασιλιά που θα δημιουργούσε υποψίες ότι θ’ ακολουθούσε επιθετική πολιτική προς την Τουρκία»...
Η εθνοσυνέλευση ψήφισε να δοθεί το στέμμα της Ελλάδας στο 18χρονο γιο του νέου βασιλιά της Δανίας Γεώργιο, με το όνομα Γεώργιος ο Α’. Για να μην υπάρξει μπλέξιμο με αντιβασιλείες, η εθνοσυνέλευση τον κήρυξε ενήλικα. Οι Άγγλοι έμειναν ευχαριστημένοι. Στις 13 Ιουλίου του 1863, μια διεθνής συνθήκη έδινε στα Επτάνησα το δικαίωμα να ενωθούν με την Ελλάδα, «εφόσον αυτό επιθυμούσε ο λαός τους», σαν να μην ήταν αυτό το αίτημα ματωμένων αγώνων μισού αιώνα.
Σε εκτέλεση της συνθήκης, ο αρμοστής Στορξ διέλυσε το κοινοβούλιο της Επτανησιακής πολιτείας και προκήρυξε εκλογές για τις 19 Σεπτεμβρίου. Παρουσιάστηκε ο ίδιος μπροστά στους νεοεκλεγέντες με το ερώτημα, αν ο λαός επιθυμεί την ένωση με την Ελλάδα. Πήρε την απάντηση με το ψήφισμα της 23ης Σεπτεμβρίου του 1863:
«Αι νήσοι Κέρκυρα, Κεφαλληνία, Ζάκυνθος, Λευκάς, Ιθάκη, Κύθηρα, Παξοί και τα εξαρτήματα αυτών ενούνται μετά του βασιλείου της Ελλάδος, όπως εσαεί αποτελώσιν αναπόσπαστον αυτού μέρος εν μιά και αδιαιρέτω πολιτεία, υπό το συνταγματικόν σκήπτρον της Αυτού Μεγαλειότητος του βασιλέως των Ελλήνων Γεωργίου του Α’ και των διαδόχων αυτού».
Τα θεμέλια για την τελική ευθεία μπήκαν στις 14 Νοεμβρίου του 1863 με την υπογραφή της συνθήκης του Λονδίνου, που παραχωρούσε τα Επτάνησα στην Ελλάδα. Δυο μέρες αργότερα, στις 16 του ίδιου μήνα, ο Γεώργιος ορκιζόταν βασιλιάς των Ελλήνων. Στις 29 Μαρτίου του 1864, ανακοινώθηκε η τελική συμφωνία: Τα νησιά παραχωρούνταν στην Ελλάδα ως προίκα στον Γεώργιο.
Δυο μήνες αργότερα, στις 21 Μαΐου, ο μετέπειτα πρωθυπουργός κι από τους βασικούς συντελεστές της έξωσης του Όθωνα, Θρασύβουλος Ζαΐμης, σε επίσημη τελετή στην Κέρκυρα, παραλάμβανε τα Επτάνησα ως πληρεξούσιος του νέου βασιλιά.

(Έθνος, 21.5.1998) (τελευταία επεξεργασία, 24.2.2009)

Παρασκευή 25 Μαρτίου 2016

Η προκήρυξη του Αλ. Υψηλάντη, 24/02/1821




ΜΑΧΟΥ ΥΠΕΡ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΟΣ


Η ώρα ήλθεν, ω Άνδρες Έλληνες! Πρό πολλού οι λαοί της Ευρώπης, πολεμούντες υπέρ των ιδίων Δικαιωμάτων και ελευθερίας αυτών, μας επροσκάλουν εις μίμησιν, αυτοί, καίτοι οπωσούν ελεύθεροι, επροσπάθησαν όλαις δυνάμεσι να αυξήσωσι την ελευθερίαν, και δι’ αυτής πάσαν αυτών την Ευδαιμονίαν.
Οι αδελφοί μας και φίλοι είναι πανταχού έτοιμοι, οι Σέρβοι, οι Σουλιώται, και όλη η Ηπειρος, οπλοφορούντες μας περιμένωσιν· ας ενωθώμεν λοιπόν με Ενθουσιασμόν! η Πατρίς μάς προσκαλεί!
Η Ευρώπη, προσηλώνουσα τους οφθαλμούς της εις ημάς, απορεί διά την ακινησίαν μας, ας αντηχήσωσι λοιπόν όλα τα Όρη τής Ελλάδος από τον Ήχον τής πολεμικής μας Σάλπιγγος, και αι κοιλάδες από την τρομεράν κλαγγήν των Αρμάτων μας. Η Ευρώπη θέλει θαυμάση τας ανδραγαθίας μας, οι δε τύραννοι ημών τρέμοντες και ωχροί θέλουσι φύγει απ’ έμπροσθέν μας.
Οι φωτισμένοι λαοί της Ευρώπης ενασχολούνται εις την αποκατάστασιν της ιδίας ευδαιμονίας· και πλήρεις ευγνωμοσύνης διά τας προς αυτούς των Προπατόρων μας ευεργεσίας, επιθυμούσι την ελευθερίαν της Ελλάδος.
Ημείς, φαινόμενοι άξιοι της προπατορικής αρετής και του παρόντος αιώνος, είμεθα Εύελπεις, να επιτύχωμεν την υπεράσπισιν αυτών και βοήθειαν· πολλοί εκ τούτων φιλελεύθεροι θέλουσιν έλθη, διά να συναγωνισθώσι με ημάς. Κινηθήτε, ω φίλοι, και θέλετε ιδή μίαν Κραταιάν δύναμιν να υπερασπισθή τα δίκαιά μας! Θέλετε ιδή και εξ αυτών των εχθρών μας πολλούς, οίτινες, παρακινούμενοι από την δικαίαν μας αιτίαν, να στρέψωσι τα Νώτα προς τον εχθρόν και να ενωθώσι με ημάς· ας παρρησιασθώσι με ειλικρινές φρόνημα, η Πατρίς θέλει τους εγκολπωθή! Ποίος λοιπόν εμποδίζει τους ανδρικούς σας Βραχίονας; ο άνανδρος εχθρός μας είναι ασθενής και αδύνατος. Οι στρατηγοί μας έμπειροι και όλοι οι ομογενείς γέμουσιν ενθουσιασμού! ενωθήτε λοιπόν, ω ανδρείοι και μεγαλόψυχοι Έλληνες! ας σχηματισθώσι φάλαγκες εθνικαί, ας εμφανισθώσι Πατριωτικαί λεγεώνες, και θέλετε ιδή τους παλαιούς εκείνους Κολοσσούς του δεσποτισμού να πέσωσιν εξ ιδίων, απέναντι των θριαμβευτικών μας Σημαίων! Εις την φωνήν της Σάλπιγκός μας όλα τα παράλια του Ιωνίου και Αιγέου πελάγους θέλουσιν αντηχήση· τα Ελληνικά πλοία, τα οποία εν καιρώ ειρήνης ήξεραν να εμπορεύωνται, και να πολεμώσι, θέλουσι σπείρη εις όλους τους λιμένας του τυράννου με το πυρ και την μάχαιραν, την φρίκην και τον θάνατον...
Ποία ελληνική ψυχή θέλει αδιαφορήση εις την πρόσκλησιν της Πατρίδος; Εις την Ρώμην ένας του Καίσαρος φίλος σείων την αιματομένην χλαμύδα του τυράννου εγείρει τον λαόν. Tι θέλετε κάμη Σεις ω Έλληνες, προς τους οποίους η Πατρίς γυμνή δεικνύει μεν τας πληγάς της και με διακεκομμένην φωνήν επικαλείται την βοήθειαν των τέκνων της; Η θεία πρόνοια, ω φίλοι Συμπατριώται, ευσπλαγχνισθείσα πλέον τας δυστυχίας μας ηυδόκησεν ούτω τα πράγματα, ώστε με μικρόν κόπον θέλομεν απολαύση με την ελευθερίαν πάσαν ευδαιμονίαν. Αν λοιπόν από αξιόμεμπον αβελτηρίαν αδιαφορήσωμεν, ο τύραννος γενόμενος αγριώτερος θέλει πολλαπλασιάση τα δεινά μας, και θέλομεν καταντήση διά παντός το δυστυχέστερον πάντων των εθνών.
Στρέψατε τους οφθαλμούς σας, ω Συμπατριώται, και ίδετε την ελεεινήν μας κατάστασιν! ίδετε εδώ τους Ναούς καταπατημένους! εκεί τα τέκνα μας αρπαζόμενα διά χρήσιν αναιδεστάτην της αναιδούς φιληδονίας των βαρβάρων τυράννων μας! τους οίκους μας γεγυμνωμένους, τον αγρούς μας λεηλατισμένους και ημάς αυτούς ελεεινά ανδράποδα!
Είναι καιρός να αποτινάξωμεν τον αφόρητον τούτον Ζυγόν, να ελευθερώσωμεν την Πατρίδα, να κρημνίσωμεν από τα νέφη την ημισέληνον να υψώσωμεν το σημείον, δι’ ου πάντοτε νικώμεν! λέγω τον Σταυρόν, και ούτω να εκδικήσωμεν την Πατρίδα, και την Ορθόδοξον ημών Πίστιν από την ασεβή των ασεβών Καταφρόνησιν.
Μεταξύ ημών ευγενέστερος είναι, όστις ανδρειοτέρως υπερασπισθή τα δίκαια της Πατρίδος, και ωφελιμοτέρως την δουλεύση. Το έθνος συναθροιζόμενον θέλει εκλέξη τους Δημογέροντάς του, και εις την ύψιστον ταύτην Βουλήν θέλουσιν υπείκει όλαι μας αι πράξεις...
Ας κινηθώμεν λοιπόν μέ εν κοινόν φρόνιμα, oι πλούσιοι ας καταβάλωσιν μέρος της ιδίας περιουσίας, oι ιερoί ποιμένες ας εμψυχώσωσι τον λαόν με το ίδιόν των παράδειγμα, και oι πεπαιδευμένοι ας συμβουλεύσωσιν τα ωφέλιμα. Oι δε εν ξέναις αυλαίς υπουργούντες στρατιωτικοί και πολιτικοί ομογενείς, αποδίδοντες τας ευχαριστίας εις ην έκαστος υπουργεί δύναμιν, ας ορμήσωσιν όλοι εις το ανοιγόμενον ήδη μέγα και λαμπρόν στάδιον, και ας συνεισφέρωσιν εις την πατρίδα τον χρεωστούμενον φόρον, και ως γενναίoι ας ενοπλισθώμεν όλοι άνευ αναβολής καιρού με το ακαταμάχητον όπλον της ανδρείας και υπόσχομαι εντός ολίγου την νίκην και μετ' αυτήν παν αγαθόν. Πoίoι μισθωτοί και χαύνοι δούλοι τολμούν να αντιπαραταχθώσιν απέναντι λαού, πολεμούντος υπέρ της ιδίας ανεξαρτησίας; Μάρτυρες oι Ηρωικοί αγώνες των προπατόρων μας· Μάρτυς η lσπανία, ήτις πρώτη και μόνη κατετρόπωσε τας αηττήτους φάλαγκας ενός τυράννου.
Με την Ένωσιν, ω Συμπολίται, με το προς την ιεράν Θρησκείαν Σέβας, με την προς τους Νόμους και τους Στρατηγούς υποταγήν, με την ευτολμίαν και σταθηρότητα, η νίκη μας είναι βεβαία και αναπόφευκτος, αυτή θέλει στεφανώση μέ δάφνας αειθαλείς τους Ηρωικούς αγώνας μας, αυτή με χαρακτήρας ανεξαλείπτους θέλει χαράξη τα ονόματα ημών εις τον ναόν της αθανασίας, διά το παράδειγμα των επερχομένων γενεών. Η Πατρίς θέλει ανταμείψη τα ευπειθή και γνήσιά της τέκνα με τα βραβεία της δόξης και τιμής· τα δε απειθή και κωφεύοντα εις την τωρινήν της πρόσκλησιν, θέλει αποκηρύξη ως νόθα και Ασιανά σπέρματα, και θέλει παραδώση τα ονόματά των, ως άλλων προδότων, εις τον αναθεματισμόν και κατάραν των μεταγενεστέρων.
Ας καλέσωμεν λοιπόν εκ νέου, ω Ανδρείοι και μεγαλόψυχοι Έλληνες, την ελευθερίαν εις την κλασικήν γην της Ελλάδος! Ας συγκροτήσωμεν μάχην μεταξύ του Μαραθώνος και των Θερμοπυλών! Ας πολεμήσωμεν εις τους τάφους των Πατέρων μας, οι οποίοι, διά να μάς αφήσωσιν ελευθέρους, επολέμησαν και απέθανον εκεί! Το αίμα των τυράννων είναι δεκτόν εις την σκιάν τον Επαμεινώνδου Θηβαίου, και του Αθηναίου Θρασυβούλου, οίτινες κατετρόπωσαν τους τριάκοντα τυράννους, εις εκείνας του Αρμοδίου και Αριστογείτωνος, οι οποίοι συνέτριψαν τον Πεισιστρατικόν ζυγόν, εις εκείνην του Τιμολέοντος, όστις απεκατέστησε την ελευθερίαν εις την Κόρινθον και τας Συρακούσας, μάλιστα εις εκείνας τον Μιλτιάδου και Θεμιστοκλέους, του Λεωνίδου και των τριακοσίων, οίτινες κατέκοψαν τοσάκις τους αναριθμήτους στρατούς των βαρβάρων Περσών, των οποίων τους βαρβαροτέρους και ανανδροτέρους απογόνους πρόκειται εις ημάς σήμερον, με πολλά μικρόν κόπον, να εξαφανίσωμεν εξ ολοκλήρου.
Εις τα όπλα λοιπόν φίλοι η Πατρίς Μάς Προσκαλεί!

Αλέξανδρος Υψηλάντης

Την 24ην Φεβρεαρίου 1821 
Εις το γενικόν στρατόπεδον του Ιασίου


Τετάρτη 23 Μαρτίου 2016

Παναγιώτης Κονδύλης, «Οι αιτίες της παρακμής τής σύγχρονης Ελλάδας»

Πηγή:https://texnitoubiou.wordpress.com/




Παναγιώτης Κονδύλης, «Οι αιτίες της παρακμής τής σύγχρονης Ελλάδας»
Εκδότης: Θεμέλιο, 2011. 72 σελίδες.
Η περίληψη που ακολουθεί έγινε απο την Αγγελική Παρίση.
Οι αριθμοί αφορούν τη σχετική σελίδα τού βιβλίου.

11. Ο νόθος αστισμός
Στην Ελλάδα δεν υπήρξε αστική τάξη ανάλογη με εκείνη της Δυτικής Ευρώπης. Ούτε δημιουργήθηκε γηγενής και αυτοτελής αστικός πολιτισμός.
12-13. Αστική τάξη σημαίνει «εύποροι πολίτες», «πλουτοκράτες», «νοικοκυραίοι», άρα υπέρ της καπιταλιστικής οικονομίας και κατά του σοσιαλισμού.
13. Όμως στην Ελλάδα οι πλούσιοι μπορούν κάλλιστα να προέρχονται από κοινωνικές ομάδες που δεν μπορούν να χαρακτηριστούν αστικές, ούτε χρησιμοποιούν για να πλουτίσουν «αμιγώς» καπιταλιστικές μεθόδους. 
14. Στην Ελλάδα ο όρος «αστική τάξη» έχει συνήθως αρνητική έννοια ως μεγάλος αντίπαλος της ανερχόμενης εργατικής τάξης, ενώ στην δυτική και κεντρική Ευρώπη ο αστός προτού συγκρουστεί με τον εργάτη, ήταν ο κύριος αντίπαλος της αριστοκρατίας και της κληρικοκρατίας.
16. Η εισαγωγή στοιχείων της νεοελληνικής ιδεολογίας από την Ευρώπη έγινε όπως η εισαγωγή αγαθών, παραγωγικών μεθόδων, νομικών και πολιτικών θεσμών. Για αστική τάξη έκαναν λόγο οι αριστεροί ή οι φιλελεύθεροι εκσυγχρονιστές και όχι οι ελληνοκεντρικοί, οι οποίοι προτιμούσαν να υποβιβάζουν τις ταξικές διακρίσεις προκειμένου να διατηρείται ενιαίο και ακέραιο το όραμα του Ελληνισμού.
18-19. Στην Ελλάδα δεν διαμορφώθηκε ούτε αστική τάξη με τα χαρακτηριστικά εκείνα που έσπασαν τις πατριαρχικές σχέσεις και την πατριαρχική παρουσία, και οδήγησαν στην κυριαρχία της απρόσωπης διαμόρφωσης των εργασιακών σχέσεων στη βάση της προσφοράς και της ζήτησης, στην συσσωρευτική πρόθεση με την καπιταλιστική έννοια, αλλά ούτε και αστικός πολιτισμός.
19. Οι πατριαρχικές σχέσεις είναι πολύ ισχυρές και δεν διασπάστηκαν (παροχή υπακοής με αντιπαροχή ορισμένη προστασία).
21. Αυτό ερμηνεύεται από την ανυπαρξία στις τουρκοκρατούμενες περιοχές φεουδαλισμού δυτικοευρωπαϊκού τύπου, η οποία συνετέλεσε στην απουσία αστικής τάξης, διότι εφόσον αυτός έλειπε, δεν μπορούσε φυσικά να ανακύψει ούτε και η άρνησή του (δεν δημιουργήθηκε αστική τάξη σαν αντίπαλο δέος στην φεουδαρχία).
22. Ο αναπτυσσόμενος καπιταλισμός σε διεθνές επίπεδο εξώθησε μικρές ομάδες της πατριαρχικής τουρκοκρατούμενης κοινωνίας να ενταχθούν στο διεθνές καπιταλιστικό κύκλωμα με εμπορικές και εφοπλιστικές δραστηριότητες. Μετά την ίδρυση του Ελληνικού κράτους αρκετοί φορείς οικονομικής ανόδου στο εσωτερικό της χώρας παρέμειναν ουσιαστικά στο πατριαρχικό πλαίσιο εργασιακής οργάνωσης και νοοτροπίας. Το γεγονός αυτό έκανε δυνατή την πολιτική και κοινωνική τους συνύπαρξη με άλλες ομάδες που έπαιζαν ακόμη πιο παραδοσιακούς ρόλους (τοπικούς προύχοντες, πρώην ηγέτες των άτακτων στρατευμάτων του Αγώνα κλπ.).
23. Η συνύπαρξη αυτή είχε και συγκρούσεις που αφορούσαν την ανακατανομή της πολιτικής ισχύος και του εθνικού πλούτου. Στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα η Ελλάδα βρέθηκε στο επίκεντρο διεθνών ανακατατάξεων και ζυμώσεων λόγω του μεγάλου πολιτικού και οικονομικού ενδιαφέροντος των δυτικοευρωπαίων για την ευρύτερη περιοχή. Άτομα και ομάδες στις ελληνικές παροικίες του εξωτερικού απέκτησαν αξιόλογη οικονομική ισχύ χάρη στην ταύτιση των συμφερόντων τους με τα συμφέροντα μεγάλων αγγλικών εταιρειών. Ευημερούσαν αλλά δεν μπορούσαν να παίξουν σημαντικούς ρόλους καινοτόμους ιστορικά και επιδόθηκαν κυρίως σε μεσιτικές και διαμετακομιστικές εργασίες.
24. Αντίστοιχα και στο έδαφος του ελληνικού κράτους η βιομηχανία και η παραγωγή αγαθών γενικότερα αναπτύχθηκε πολύ λιγότερο απ’ότι η ναυτιλία, το εμπόριο και το τραπεζικό σύστημα.

25. Το Κράτος και τα κόμματα
Η εισαγωγή της βασιλευομένης δημοκρατίας και της καθολικής ψηφοφορίας δεν προήλθε από εσωτερικές διεργασίες αλλά επιβλήθηκε από Δυτικές δυνάμεις σαν απάντηση στην ανυπακοή της κυβέρνησης του Όθωνα σε θέματα εξωτερικής πολιτικής.
26. Ο κοινοβουλευτισμός και η καθολική ψηφοφορία επιβλήθηκαν σε μια κοινωνία όπου κυριαρχούσαν οι πατριαρχικές σχέσεις και νοοτροπίες και προξένησαν μια κοινωνική κινητικότητα ίσως πιο έντονη απ’αυτήν που προξένησε το καπιταλιστικό σύστημα γιατί δημιουργήθηκαν ευκαιρίες πολιτικής και κοινωνικής σταδιοδρομίας και άνοιξε ο δρόμος από την ύπαιθρο προς την πόλη.
27. Τα κόμματα προσέφεραν κρατικές θέσεις για να προσελκύσουν ψηφοφόρους κι έτσι διογκώθηκε και γιγαντώθηκε το κράτος, πράγμα στο οποίο συνέβαλε και η καχεκτική κρατική οικονομία.
29. Στην Ελλάδα το κράτος εκποιήθηκε στο πλαίσιο του κοινοβουλευτικού παιχνιδιού από τα «πολιτικά τζάκια» με μεθόδους δεσμευτικές για όλες τις πολιτικές παρατάξεις ανεξαρτήτως ιδεολογίας. Οι πελατειακές σχέσεις που κυριαρχούν κάνουν προσχηματικές τις ιδεολογίες και εξηγούν την εύκολη αλλαγή κομματικής στέγης των πολιτικών και τη διόγκωση του κρατικού μηχανισμού για κομματικά οφέλη από όλα ανεξαρτήτως των κόμματα.
31. Η λεγόμενη ελληνική αστική τάξη διασπειρόταν σε διάφορα κόμματα, κυρίως στα δύο μεγαλύτερα και δεν ταυτίστηκε με την πολιτική διακυβέρνηση της χώρας, αν και η επιρροή της ήταν μεγαλύτερη από άλλων κοινωνικών στρωμάτων.
32. Στις αρχές του 20ου αιώνα στην πολιτική σκηνή δεν πρωταγωνιστούσαν οι αστοί, αλλά πολιτικοί με μικροαστική ή αγροτική προέλευση.
34. Το κράτος στην Ελλάδα αν και διογκώθηκε αριθμητικά δεν διαχωρίστηκε από την κοινωνία ώστε να της επιβληθεί ως φορέας οικονομικής ανάπτυξης και θεσμικού εκσυγχρονισμού. Έτσι, μια κοινωνία μάλλον αδρανής απομυζούσε τον κρατικό μηχανισμό.
35. Την απουσία αστικής τάξης θα μπορούσε να υποκαταστήσει ένα ισχυρό κράτος που θα είχε όμως και χαρακτηριστικά μιας ισχυρής πεφωτισμένης δεσποτείας, σαν αυτή που επιχείρησε να δημιουργήσει ο Καποδίστριας. Ο γηγενής κοινοβουλευτισμός ήταν όργανο ιμπεριαλιστικής επιρροής και αγωγός παραδοσιακών πατριαρχικών δυνάμεων που ήταν αντίθετες στον εκσυγχρονισμό της χώρας. Οι υπέρμαχοι του Συντάγματος στη μετεπαναστατική Ελλάδα ήταν από τους κύκλους των τοπικών προυχόντων που δεν ήθελαν με κανένα τρόπο να εκχωρήσουν τα πατριαρχικά τους δικαιώματα στο σύγχρονο κράτος. Η απουσία ευδιάκριτων κοινωνικών τάξεων ανέστειλε τις ισχυρές κοινωνικές συγκρούσεις. Οι πελατειακές σχέσεις θα δώσουν τον τόνο στο πολιτικό σύστημα και θα ενισχύσουν τη γιγάντωση του κράτους και την τοποθέτηση των μερικών συμφερόντων υπεράνω του γενικού συμφέροντος.
35, 36. Τα τζάκια συμφιλιώθηκαν με το κράτος όταν μπόρεσαν να το ελέγξουν. Το υπερτροφικό κράτος έγινε πεδίο σύγκρουσης διαφόρων «κλάδων», καθένας από τους οποίους αγωνιζόταν να αποσπάσει όσο το δυνατόν περισσότερα από το δημόσιο κορβανά. Προοδευτικά η ταξική σύγκρουση αμβλυνόταν γιατί όλοι οι «κλάδοι» στρέφονταν ταυτόχρονα προς το κράτος ικετεύοντας ή απειλώντας το για περισσότερα οφέλη.

37. Το Έθνος
Η διάσταση έθνους και κράτους στη νεοελληνική ιστορία αποτελεί αποτυχία της εθνικής ολοκλήρωσης, αλλά και απόδειξη της ελλιπούς ανάπτυξης του αστικού στοιχείου που υποκαταστάθηκε από τα πατριαρχικά δίκτυα αυτά να τα υποκαταστήσει. Αν είχε δημιουργηθεί ένα σύγχρονο κράτος, το οποίο ακόμα κι αν δεν αγκάλιαζε το σύνολο του έθνους, θα αποτελούσε όμως πόλο έλξης, όντας πιο προχωρημένο από πολιτική και κοινωνική άποψη. Κάποια τμήματα του έθνους δεν θα μπορούσαν να παρακολουθήσουν το κράτος κι έτσι το έθνος θα εκσυγχρονιζόταν, δηλαδή θα αστικοποιόταν, μόνο στα όρια του κράτους. Αυτό δεν συνέβη, διότι το κράτος συγκροτήθηκε σε πατριαρχική βάση και στηρίχθηκε σε πατριαρχικές έννοιες όπως οι πραγματικοί ή φανταστικοί φυλετικοί και πολιτισμικοί παράγοντες (γλώσσα, θρησκεία), ενώ η οικονομική βάση, η κοινωνική υφή και η θεσμική οργάνωση του έθνους περνά στο περιθώριο.
39. Στην περίπτωση των προυχόντων και των οπλαρχηγών ο πολιτικός ορίζοντας ήταν τοπικός παρά εθνικός. Ανάλογη ήταν και η περίπτωση της Εκκλησίας, κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, που δεν είδε τον εαυτό της ως ηγέτη ενός υπόδουλου έθνους, παρά σαν ποιμένα χριστιανικών πληθυσμών που ζουν αναγκαστικά κάτω από αλλόθρησκο ηγεμόνα. Σύμφωνα με τη βυζαντινή της παράδοση, η Εκκλησία ήταν ξένος θεσμός προς το έθνος, ήταν θεσμός πολυεθνικός και η ομολογία πίστεως μετρούσε περισσότερο από τη φυλή ή τη γλώσσα, π.χ. ο Ορθόδοξος Ρώσος ήταν αδελφός, ο Έλληνας που φράγκεψε όχι.
40. Όταν τα ιστορικά γεγονότα (επανάσταση – δημιουργία νεοελληνικού κράτους) φέρνουν στο προσκήνιο το έθνος, η Εκκλησία έχοντας χάσει τον κεντρικό κοινωνικό ρόλο που είχε την εποχή της Τουρκοκρατίας και αναζητώντας καινούργιο, σηκώνει το λάβαρο, προσπαθεί να ελέγξει την εθνική ιδεολογία και τους αγώνες των αλυτρώτων, ώστε να μην αφήσει κενά που θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν άλλες κοινωνικές δυνάμεις. Αυτό το πέτυχε σε μεγάλο βαθμό, εμποδίζοντας τελικά το χωρισμό κοινωνίας και κράτους. Ακόμη και σήμερα κανένα κόμμα δεν τολμά να ζητήσει το χωρισμό Εκκλησίας και κράτους, κάτι που δείχνει την έκταση της επιβολής του προαστιακού πατριαρχισμού στη νεοελληνική κοινωνία και νοοτροπία.

41. Εθνικισμός και Ελληνοκεντρισμοί
Το έθνος καθώς δεν μπήκε ποτέ εξ ολοκλήρου στα όρια του κράτους για να υποστεί την εκλογίκευση των σύγχρονων θεσμών, αποτέλεσε το μύθο που ήταν ο άξονας της νεοελληνικής ιδεολογίας. Ο νεοελληνικός μύθος αναφέρεται στο έθνος και όχι στο κράτος, είναι προϊόν της ιστορικής και ιδεολογικής επικράτησης ενός ασαφούς έθνους απέναντι στο αστικό εθνικό κράτος και ονομάζεται «Ελληνοκεντρισμός». Ο Ελληνοκεντρισμός θα μπορούσε να είχε υποταχθεί στο σύγχρονο αστικό εθνικισμό, για να χρησιμεύσει ως μέσο συσπείρωσης ολόκληρου του έθνους για αστικούς σκοπούς. Όμως έγινε το αντίθετο. Ο αστικός εθνικισμός απορροφήθηκε από τον ελληνοκεντρισμό και συμβιβάστηκε με προαστικές αντιλήψεις περί έθνους, φυλής κλπ. Έτσι ο ελληνοκεντρισμός κατέστη η κατ’εξοχήν νεοελληνική ιδεολογία.
42. Η αριστερά που επί δεκαετίες είχε το σθένος να λέει ότι το νεοελληνικό έθνος είναι φυλετικό και πολιτισμικό προϊόν των τελευταίων αιώνων και ότι η ιστορία του είναι συνυφασμένη με την ιστορία των υπόλοιπων βαλκανικών εθνικοτήτων, έχει ενστερνιστεί ρητά ή σιωπηρά τα ελληνοκεντρικές θέσεις (περιούσιος λαός, τρισχιλιετής ιστορία κλπ.). Η ιδεολογική επιβολή του ελληνοκεντρισμού ήταν αναπόφευκτη μέσα στις συγκεκριμένες νεοελληνικές συνθήκες. Έτσι γεφύρωσε τις διαφορετικές αντιλήψεις για το έθνος και συνένωσε προς τα έξω δυνάμεις που ήταν ετερογενείς στο εσωτερικό. Το αδύναμο έθνος αντιστάθμισε έτσι τους εξευτελισμούς που υπέστη και επηρέασε τη διεθνή κοινή γνώμη ως προς τις ελληνικές εθνικές διεκδικήσεις.
43. Πρώτη μορφή ελληνοκεντρισμού και συνάμα πρώτη μορφή σύγχρονης εθνικής συνείδησης υπήρξε ο κλασικισμός. Η αρχαιολατρεία και δη η ελληνολατρεία αποτέλεσε από την Αναγέννηση και μετά όπλο ενάντια στον χριστιανισμό και ενάντια στην εποχή της κυριαρχίας του τον Μεσαίωνα.
45. Η νεοελληνική επιστημονική συνεισφορά στη διερεύνηση του αρχαίου πολιτισμού υπήρξε μηδαμινή.
46. Ο αρχαιολατρικός ελληνοκεντρισμός διευρύνθηκε και συνδέθηκε με χριστιανικές αξίες και χριστιανικά ιδεώδη ώστε να ικανοποιεί σε μεγάλο βαθμό την Εκκλησία και τα προαστικά πατριαρχικά στρώματα.
47. Η αδιάσπαστη τρισχιλιετής ιστορία των Ελλήνων, αφενός με τη φυλετική συνέχεια και αφετέρου με την ενότητα ελληνικού και χριστιανικού πνεύματος υπήρξε ένα ιστορικό κατασκεύασμα.
48. Έτσι δεν τονίζονται τα παγανιστικά και υλιστικά (εγκοσμιολατρικά) στοιχεία της αρχαίας ελληνικής κοσμοθεωρίας, αλλά ο κόσμος του πνεύματος και των ιδεών που ερμηνεύονται ως προπομποί της χριστιανικής αλήθειας.
49. Οι Έλληνες ιδεολόγοι του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού, βρήκαν στήριγμα σε αντίστοιχες ευρωπαϊκές τάσεις, που μπροστά στο σοσιαλιστικό κίνδυνο, αντιπαράθεσαν «το ελληνοχριστιανικό πνεύμα της Δύσης» στον «ασιατικό μπολσεβικισμό».
51. Ενώ άλλοι κύκλοι υιοθέτησαν τα σλαβόφιλα μοτίβα της «πνευματικής Ανατολής» απέναντι στην «υλιστική Δύση».

51. Το γλωσσικό και η Γραμματεία
Κατηγοριοποιήθηκαν τάσεις και πρόσωπα, σύμφωνα με εσφαλμένη κοινωνιολογική αποτίμηση, με βάση την τοποθέτησή τους απέναντι στο γλωσσικό ζήτημα. Η διαμάχη ανάμεσα σε καθαρεύουσα και δημοτική πήρε τη μορφή σύγκρουσης ανάμεσα στην πρόοδο και τη συντήρηση.
52. Καθαρεύουσα: δεν ήταν πάντα «αντιδραστική» στάση, αλλά πρακτική ανάγκη, πίστη στα κλασικά πρότυπα. Δημοτική: για τους σοσιαλιστές στοιχείο της ταξικής συνείδησης των καταπιεσμένων στρωμάτων, για τους μετριοπαθείς στοιχείο των φιλόπονων και φιλήσυχων γεωργών, εργατών και τεχνιτών.
53. Ο μόνος πνευματικός τομέας, όπου ο νεότερος ελληνισμός είχε πραγματική ανάπτυξη κι έδωσε αξιόλογα έργα ήταν η ποίηση.
54. Το μυθιστόρημα ως κατ’εξοχήν αστικό λογοτεχνικό είδος δεν είχε αξιόλογη ανάπτυξη και δεν μπορούμε να μιλάμε για αστικό μυθιστόρημα στην Ελλάδα.

57. Η νόθα μαζική δημοκρατία
Τα γεγονότα του Β΄ παγκοσμίου πολέμου και του ελληνικού εμφυλίου προκάλεσαν κοινωνικές ανακατατάξεις και συνέβαλαν στον «εκσυγχρονισμό» του κράτους και στη μετάβαση από τον πατριαρχισμό και το νόθο αστισμό σε μια εξίσου νόθα μαζική δημοκρατία όπου η πελατειακή συναλλαγή κομμάτων και ψηφοφόρων συνεχίστηκε έντονα.
58. Η σύνθεση της αστικής τάξης άλλαξε σημαντικά και αποτελείται πλέον από νεόπλουτους κυρίως με εργολαβικές και μεταπρατικές δραστηριότητες, τις οποίες εξέθρεψαν μετά τη μαύρη αγορά, η ανοικοδόμηση, τα δημόσια έργα και ο μεγάλος όγκος εισαγωγών. Οι επιχειρηματίες και οι νεόπλουτοι έχουν χαμηλό πολιτισμικό επίπεδο και πνευματικό ορίζοντα και δεν είναι τυχαία όσα συμβαίνουν στα γήπεδα ή στα νυχτερινά κέντρα διασκέδασης. Έτσι εξέλειψε και αυτός ο νόθος αστισμός. Η ανάπτυξη του τουρισμού στις δεκαετίες 1950 και 1960 και η μετανάστευση συνέβαλαν στην ένταξη της χώρας στο διεθνές κύκλωμα της καπιταλιστικής οικονομίας, κατέλυσαν οριστικά την πατριαρχική κοινωνική διάρθρωση και δημιούργησαν ένα πολυπληθές μεσαίο στρώμα που χαρακτηριζόταν από μιμητικό καταναλωτισμό, έπαρση για τη νεοαποκτηθείσα ευημερία και ημιμάθεια (εξάπλωση του κιτς).
59. Επίσης το λαϊκό τραγούδι στις διάφορες μορφές του κατέλυσε τις διακρίσεις ανάμεσα στην λόγια και λαϊκή παράδοση, και δημιουργήθηκε ένα νέο μείγμα σύμφωνα με τις απαιτήσεις των καιρών, και το ζεϊμπέκικο έγινε συρτάκι και ο τεκές μπαρ.
60. Οι κοινωνικές ανακατατάξεις των τελευταίων δεκαετιών ενίσχυσαν το χαρακτήρα της χώρας ως χώρας μικροϊδιοκτητών και μικροαστών, με καταναλωτικές συνήθειες που δεν καλύπτονταν από το υφιστάμενο παραγωγικό δυναμικό. Το πελατειακό σύστημα αντί να συρρικνωθεί, έγινε πιο ισχυρό γιατί ο ψηφοφόρος έδινε την ψήφο του προσδοκώντας από μια κομματική παράταξη τη διασφάλιση ή και την άνοδο του καταναλωτικού του επιπέδου, αδιάφορα με ποια οικονομικά μέσα. Οι «αναξιοπαθούντες» έγιναν απαιτητικοί και υπερφίαλοι κι έτσι η πατριαρχική σχέση αντιστράφηκε εν μέρει, και μεγάλωσε η εξάρτηση των κομμάτων από τους ψηφοφόρους τους. Υποχρεώθηκαν τα κόμματα να συναγωνίζονται στην υιοθέτηση και προάσπιση των οποιωνδήποτε αιτημάτων απ’οποιονδήποτε κι αν προέρχονταν.

61. Οι λαϊκισμοί
Στις συνθήκες αυτές, δεν αρκούσε πια ο διορισμός, ούτε η δανειοδότηση, ούτε η μεσολάβηση, αλλά έπρεπε το πελατειακό παιχνίδι να παιχθεί σε επίπεδο όχι μόνο κλάδων αλλά και μαζών με την αρωγή των ΜΜΕ. Έτσι έφτασε η χώρα στο λαϊκισμό και τη δημαγωγία.
62. Το ελληνικό πολιτικό σύστημα έγινε ο αγωγός εκποίησης της χώρας με μόνο αντάλλαγμα τη δική του διαιώνιση μέσα από τη δυνατότητα να προβαίνει σε υλικές παροχές παίρνοντας παροχές ψήφου. ‘Ομως εθνική ανάπτυξη συμβαίνει μόνο με αύξηση των παραγωγικών επενδύσεων, με αντίστοιχο περιορισμό της κατανάλωσης, ειδικά όταν τα καταναλωτικά προϊόντα δεν παράγονται, αλλά εισάγονται και δανείζεται η χώρα για να πληρώσει τις εισαγωγές. Ανάπτυξη σημαίνει συσσώρευση, εντατική εργασία και προσωρινή τουλάχιστον μερική στέρηση, ενώ βραχυπρόθεσμη ευημερία σημαίνει παρασιτισμός και εκποίηση της χώρας.
62. Αυτή η άτεγκτη οικονομική αλήθεια ισχύει ανεξάρτητα από τη διανομή των βαρών και την ιεράρχηση των στερήσεων. Αρνούνται βεβαίως να τη δεχτούν οι καταναλωτές, αλλά και τα κόμματα που έχουν και θα έχουν πρώτη έγνοια τη νομή της εξουσίας.
63. Η αριστερά έχει τη δική της ευθύνη στην εκποίηση της χώρας γιατί υπερασπίζει και υιοθετεί κάθε αίτημα αρκεί αυτός που το προβάλλει να αυτοαποκαλείται «λαός».
65. Αυτή η κρίση βέβαια αγγίζει και τα θεμελιώδη ιδεολογήματα πάνω στα οποία στηρίχθηκε το έθνος και ιδιαίτερα στο ιδεολόγημα του ελληνοκεντρισμού. Η ελληνοχριστιανική εκδοχή του ελληνοκεντρισμού έγινε ιδεολογικό όπλο του αντικομμουνιστικού στρατοπέδου στον εμφύλιο και αργότερα, κι όταν αποδυναμώθηκε περί το 1960 και 1970 το κενό καλύφθηκε από τα αντιαλλοτριωτικά κηρύγματα της πολιτισμικής επανάστασης. Τέθηκε έτσι, ιδιαίτερα από τους νέους, θέμα εθνικής ταυτότητας. Ο ελληνοκεντρισμός επέζησε και θα επιζήσει ως υπεραναπληρωτικός μηχανισμός ενός έθνους που έχει ελάχιστη πνευματική και υλική παραγωγή, για να αντισταθμίσει όσα εισβάλλουν απ’έξω και κατακτούν το δικό του χώρο. Όμως δίχως συνεκτική κοσμοθεωρία, θα εκφράζεται ως στάση εθνικής λεβεντιάς και περηφάνιας ή σαν φολκλοριστικό καρύκευμα της τουριστικής εκποίησης του τόπου.

66. Ο εντόπιος μεταμοντερνισμός
Η πολιτισμική επανάσταση και η εγχώρια μαζική δημοκρατία επηρέασαν σημαντικά τα καθημερινά ήθη. Η διάλυση των ντόπιων ιδεολογημάτων, όπως και των διεθνών, προκάλεσαν μια χαοτική ανάμειξη πνευματικών προϊόντων που έρχονταν μαζικά απ’έξω όπως τα καταναλωτικά προϊόντα.
67. Οι ηδονιστικές αξίες του αυθορμητισμού και της αυτοπραγμάτωσης όπως τις διακήρυξε η πολιτισμική επανάσταση, αναμείχθηκαν με τις εγχώριες έξεις της πνευματικής νωθρότητας, του εξυπνακισμού και της ημιμάθειας. Κάπως έτσι εισέβαλε ο μεταμοντερνισμός στη χώρα και κορυφώθηκε η κρίση όλων των θεμελιωδών δεδομένων της ελληνικής εθνικής ζωής.
68. Η υλική εκποίηση του έθνους θα συνοδευτεί και από την πλήρη πνευματική του στειρότητα, αν η μεταμοντέρνα ανάμειξη των πάντων με τα πάντα συμβεί ως ανάμειξη μεταξύ κακοχωνεμένων δάνειων στοιχείων ή αν η φθορά των ελληνικών ιδεολογημάτων καταλήξει σε τέτοια συρρίκνωση της γλώσσας, ώστε ούτε η ποίηση, το μόνο προϊόν που χάρη στη μοναδικότητα της ελληνικής γλώσσας έχει παραχθεί ως τώρα σε υψηλή ποιότητα, δεν θα μπορεί πια να παραχθεί. Απέναντι σ’όλα αυτά μπορεί κανείς να νιώθει μετέωρος, χωρίς εθνικές ρίζες, με οδύνη ή μπορεί να τα θεωρεί ασήμαντα νιώθοντας πατρίδα του τον κόσμο.

Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2016

Συμφωνία του Τριπαραδείσου


Η Συμφωνία του Τριπαραδείσου (321 π.Χ.) ήταν η δεύτερη διαίρεση της αυτοκρατορίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου ανάμεσα στους στρατηγούς του. Η συμφωνία αυτή ήταν τροποποίηση του διαμοιρασμού των σατραπειών από τους διαδόχους του Μεγάλου Αλεξάνδρου που είχε γίνει δυο χρόνια νωρίτερα στην Συμφωνία της Βαβυλώνας.
Προκλήθηκε μετά τις διαμάχες των Διαδόχων που κατέληξαν στο θάνατο του Περδίκκα. Οι αντίπαλοι του Περδίκκα και του Ευμένη της Καρδίας όρισαν νέο αντιβασιλέα της Μακεδονίας τον Αντίπατρο στη θέση του Περδίκκα. Σημαντικά κερδισμένοι από τη συμφωνία ήταν ο Αντίγονος και ο Σέλευκος (ιδρυτής της σελευκιδικής δυναστείας) που πήρε τη διοίκηση της Βαβυλώνας. Η συμφωνία πήρε το όνομά της από τον τόπο στον οποίο έγινε, τον Τριπαράδεισο της Συρίας.[1]

Υπόβαθρο: Ο θάνατος του Αλεξάνδρου και η συμφωνία της Βαβυλώνας

Μετά το θάνατο του Αλεξάνδρου, η εξουσία της αυτοκρατορίας του δόθηκε κατ' όνομα στον ετεροθαλή αδελφό του Φίλιππο τον Αρριδαίο και στο μωρό του Αλεξάνδρου και της Ρωξάνης Αλέξανδρο Δ.
Ωστόσο, δεδομένου ότι ο Φίλιππος ήταν ψυχικά άρρωστος και ο Αλέξανδρος Δ΄ ήταν μωρό, που μάλιστα είχε γεννηθεί μετά το θάνατο του πατέρα του, αντιβασιλέας ονομάστηκε ο Περδίκκας. Εν τω μεταξύ, οι πρώην στρατηγοί του Αλεξάνδρου ονομάστηκαν σατράπες των διαφόρων περιοχών της αυτοκρατορίας του, με διαίρεση που συμφωνήθηκε στη Συμφωνία της Βαβυλώνας το 323 π.Χ..

Διαμάχες των Διαδόχων μεταξύ του 323 και του 321 π.Χ.

Η Ηλιόπολις σημειωμένη στο χάρτη της Κοίλης Συρίας του Heinrich Kiepert (1903). Η Ηλιόπολις θεωρείται ότι ήταν ο Τριπαράδεισος, θέση όπου έγινε η Συμφωνία του Τριπαραδείσου
Αρκετοί σατράπες ήταν πρόθυμοι να αποκτήσουν περισσότερη δύναμη, και όταν ο Πτολεμαίος, σατράπης της Αιγύπτου, επαναστάτησε μαζί με άλλους στρατηγούς, ο Περδίκκας κινήθηκε εναντίον του αλλά σκοτώθηκε από μια ανταρσία στο ίδιο του το στρατόπεδο. Ο Πτολεμαίος αρνήθηκε την αντιβασιλεία και όρισε αντιβασιλείς τον Πείθωνα και τον Αρριδαίο. Αυτό προκάλεσε την έντονη αντίθεση της Ευρυδίκης, συζύγου του Φιλίππου του Γ΄, που οδήγησε στη συνάντηση που έγινε το 321 π.Χ. στον Τριπαράδεισο της Συρίας.

Η Συμφωνία]

Επαρχίες - Σατραπείες της μακεδονικής αυτοκρατορίας
Η κοντινότερη σωζόμενη πηγή που έχουμε στα γεγονότα είναι η Ιστορική Βιβλιοθήκη που έγραψε ο Διόδωρος Σικελιώτης (80 - 20 π.Χ.) πάνω από διακόσια χρόνια αργότερα[2]. Η άλλη πηγή προέρχεται από τον Αρριανό (95 - 180 μ.Χ.)[3]
Στον Διόδωρο το Σικελιώτη αναφέρεται: «καθ᾽ ὃν καιρὸν ἡ δευτέρα διαίρεσις ἐγενήθη τῶν σατραπειῶν ἐν Τριπαραδείσῳ» (...τον καιρό που γεννήθηκε η δεύτερη διαίρεση των σατραπειών στον Τριπαράδεισο..)[4] και δίνονται κατ' αρχήν πληροφορίες για τη σύσκεψη και στη συνέχεια για τη διαίρεση[5]:
«Οι επιμελητές των βασιλέων Αρριδαίος και ο Πίθων ερχόμενοι από το Νείλο, μαζί με τους βασιλείς και τις δυνάμεις τους, πήγαν στον Τριπαράδεισο της Άνω Συρίας. Εκεί δε, η Ευριδίκη η βασίλισσα ήταν αντίθετη σε όλα έλεγαν οι επιμελητές και όσοι ήταν μαζί με τον Πίθωνα δυσανασχετούσαν και βλέποντας τους Μακεδόνες να υπακούν στα προστάγματά της, κάλεσαν συνέλευση και οι Μακεδόνες διάλεξαν τον Αντίπατρο για αυτοκράτορα. Αυτός δε, μετά από λίγες ημέρες ήλθε στον Τριπαράδεισο και βρήκε την Ευρυδίκη να στασιάζει και να προσπαθεί να τους ξεσηκώσει εναντίον του Αντιπάτρου.
Έγινε μεγάλη ταραχή στις δυνάμεις και σε κοινή συνέλευση, αφού ο Αντίπατρος διαλέχθηκε από τα πλήθη, σταμάτησε την ταραχή και κάνοντας παρατήρηση στην Ευρυδίκη, την έπεισε να κάνει ησυχία. Μετά από αυτά διαμέρισε από την αρχή τις σατραπείες και στον Πτολεμαίο όρισε αυτήν που ήδη είχε, γιατί θα ήταν αδύνατο να τον μεταθέσει επειδή την διοίκηση της Αιγύπτου με την ίδια του την ανδρεία είχε κρατήσει με το δόρυ του. Και στον Λαομέδοντα μεν τον Μυτιληναίο, τη Συρία έδωσε, στον Φιλόξενο δε την Κιλικία, των δε άνω σατραπειών την Μεσοποταμία και την Αρβηλίτι στον Αμφίμαχο, την δε Βαβυλωνία στον Σέλευκο, στον Αντιγένη δε τη Σουσιανή, γιατί αυτός πρώτος έκανε στην επίθεση ενάντια στον Περδίκκα, στον Πευκέστη δε την Περσίδα, στον Τληπόλεμο στην Καρμανία, στον Πίθωνα τη Μηδία, στον Φίλιππο την Παρθυαία, την Αρία και την Δραγγηνή στον Στάσανδρο τον Κύπριο, την δε Βακτριανή και τη Σογδιανή στον Στασάνορα τον Σόλιο από το ίδιο νησί.
Την Παροπανισάδα δε στον Οξυάρτη όρισε, της Ρωξάνης τον πατέρα, της γυναίκας του Αλεξάνδρου, της δε Ινδικής όσα συνορεύουν στην Παροπανισάδα στον Πίθωνα του Αγήνορα, σε αυτές τις βασιλείες αυτή μεν που είναι στον Ινδό ποταμό, στον Πώρο, αυτήν δε που είναι κοντά στον Υδάσπη στον Ταξίλη, γιατί αυτούς τους βασιλείς δε θα μπορούσε να μετακινήσει χωρίς βασιλική δύναμη και επιφανή ηγεμόνα, αυτών δε που βρίσκονται βόρεια από την Καππαδοκία στον Νικάνορα, τη Φρυγία δε τη μεγάλη και τη Λυκία στονΑντίγονο, όπως προηγουμένως τις είχε, την Καρία δε στον Κάσανδρο, τη Λυδία στον Κλείτο, τη Φρυγία δε που είναι στον Ελλήσποντο στον Αρριδαίο. Στρατηγό δε της βασιλικής δύναμης όρισε τον Αντίγονο, στον οποίο έδωσε εντολή να καταπολεμήσει τον Ευμένη και τον Αλκέτα[6]

Αναλυτική παράθεση

Η διανομή των επαρχιών και αξιωμάτων του κράτους, συγκριτικά ανά ιστορικό και ανά συμφωνία -παρατίθεται και η αρχική συμφωνία τη Βαβυλώνας δύο έτη νωρίτερα που ακολούθησε τον θάνατο του Αλεξάνδρου- στον παρακάτω πίνακα:[7]
Συμφωνία της Βαβυλώνας 323 π.Χ.Συμφωνία του Τριπαράδεισου 321 π.Χ.

Ιστορικοί
Ρόλοι και περιοχές
Διόδωρος Σικελιώτης
80 - 20 π.Χ.
Φλάβιος Αρριανός
95 - 180 μ.Χ.
Πούμπλιος Δέξιππος
210 - 270 μ.Χ.
Μάρκος Ιουστίνος
2ος - 3ος αιώνας μ.Χ.
Διόδωρος ΣικελιώτηςΦλάβιος Αρριανός
Βασιλιάς τηςΜακεδονίαςΦίλιππος Γ'Φίλιππος Γ'-Φίλιππος Γ'Φίλιππος Γ' και
Αλέξανδρος Δ'
Φίλιππος Γ' και
Αλέξανδρος Δ'
ΑντιβασιλέαςΠερδίκκαςΠερδίκκας 1-ΠερδίκκαςΑντίπατροςΑντίπατρος
Διοικητής τωνΕταίρωνΣέλευκος--ΣέλευκοςΚάσσανδροςΚάσσανδρος
Διοικητής της Φρουράς---Κάσσανδρος--
Διοικητής τηςΜακεδονίαςΑντίπατροςΑντίπατρος και
Κρατερός
ΑντίπατροςΑντίπατροςΑντίπατροςΑντίπατρος
ΙλλυρίαΑντίπατροςΑντίπατρος και
Κρατερός
Αντίπατρος-ΑντίπατροςΑντίπατρος
ΉπειροςΑντίπατροςΑντίπατρος και
Κρατερός
ΑντίπατροςΦίλωναςΑντίπατροςΑντίπατρος
ΕλλάδαΑντίπατροςΑντίπατρος και
Κρατερός
ΑντίπατροςΑντίπατροςΑντίπατροςΑντίπατρος
ΘράκηΛυσίμαχοςΛυσίμαχοςΛυσίμαχοςΛυσίμαχοςΛυσίμαχοςΛυσίμαχος
ΕλλησποντινήΦρυγίαΛεοννάτοςΛεοννάτοςΛεοννάτοςΛεοννάτοςΑρριδαίοςΑρριδαίος
Ευρύς ΦρυγίαΑντίγονοςΑντίγονοςΑντίγονοςΑντίγονοςΑντίγονοςΑντίγονος
ΠαμφυλίαΑντίγονοςΑντίγονοςΑντίγονοςΝέαρχοςΑντίγονοςΑντίγονος
ΛυκίαΑντίγονοςΑντίγονοςΑντίγονοςΝέαρχοςΑντίγονοςΑντίγονος
Συμφωνία της Βαβυλώνας 323 π.Χ.Συμφωνία του Τριπαράδεισου 321 π.Χ.

Ιστορικοί
Ρόλοι και περιοχές
Διόδωρος Σικελιώτης
80 - 20 π.Χ.
Φλάβιος Αρριανός
95 - 180 μ.Χ.
Δέξιππος
210 - 270 μ.Χ.
Μάρκος Ιουστίνος
2ος - 3ος αιώνας μ.Χ.
Διόδωρος ΣικελιώτηςΦλάβιος Αρριανός
ΚαρίαΆσανδροςΚάσσανδρος-ΚάσσανδροςΆσανδροςΆσανδρος
ΛυδίαΜένανδροςΜένανδροςΜένανδροςΜένανδροςΚλείτος ο ΛευκόςΚλείτος ο Λευκός
ΚαππαδοκίαΕυμένηςΕυμένηςΕυμένηςΕυμένηςΝικάνωρΝικάνωρ
ΠαφλαγονίαΕυμένηςΕυμένηςΕυμένηςΕυμένηςΝικάνωρΝικάνωρ
ΚιλικίαΦιλώτας (σατράπης)Φιλώτας (σατράπης)Φιλώτας (σατράπης)Φιλώτας (σατράπης)ΦιλόξενοςΦιλόξενος
ΑίγυπτοςΠτολεμαίοςΠτολεμαίοςΠτολεμαίοςΠτολεμαίοςΠτολεμαίοςΠτολεμαίος
ΣυρίαΛαομέδωνΛαομέδωνΛαομέδωνΛαομέδωνΛαομέδωνΛαομέδων
ΜεσοποταμίαΑρχεσίλαος-ΑρχεσίλαοςΑρχεσίλαοςΑμφίμαχοςΑμφίμαχος
ΒαβυλωνίαΆρχωνΣέλευκοςΣέλευκοςΠευκέσταςΣέλευκοςΣέλευκος
Πελασγία---Άρχων--
Μεγάλη ΜηδίαΠείθων-ΠείθωνΑτροπάτηςΠείθωνΠείθων
Μικρή ΜηδίαΑτροπάτης--Ατροπάτης--
Σούσα---ΣκύνοςΑντιγένηςΑντιγένης
Συμφωνία της Βαβυλώνας 323 π.Χ.Συμφωνία του Τριπαράδεισου 321 π.Χ.

Ιστορικοί
Ρόλοι και περιοχές
Διόδωρος Σικελιώτης
80 - 20 π.Χ.
Φλάβιος Αρριανός
95 - 180 μ.Χ.
Δέξιππος
210 - 270 μ.Χ.
Μάρκος Ιουστίνος
2ος - 3ος αιώνας μ.Χ.
Διόδωρος ΣικελιώτηςΦλάβιος Αρριανός
Περσία (επαρχία)Πευκέστας-ΠευκέσταςΤηλεπόλεμοςΠευκέσταςΠευκέστας
ΚαρμανίαΤηλεπόλεμος-Νεοπτόλεμος-ΤηλεπόλεμοςΤηλεπόλεμος
Αρμενία---Φραταφέρνης--
ΥρκανίαΦραταφέρνηςΦραταφέρνηςΦραταφέρνηςΦίλιππος-Φίλιππος
ΠαρθίαΦραταφέρνης--ΝικάνωρΦίλιπποςΦίλιππος
ΣογδιανήΦίλιππος-ΦίλιπποςΣκυθαίοςΣτασάνωρΣτασάνωρ
ΒακτριανήΦίλιπποςΟξυάρτηςΟξυάρτηςΑμύνταςΣτασάνωρΣτασάνωρ
ΔρανγκιανήΣτασάνωρ-ΣτασάνωρΣτασάνωρΣτάσανδροςΣτάσανδρος
ΑρίαΣτασάνωρ-ΣτασάνωρΣτασάνωρΣτάσανδροςΣτάσανδρος
ΑραχωσίαΣιβύρτιος-ΣιβύρτιοςΣιβύρτιος-Σιβύρτιος
ΓεδρωσίαΣιβύρτιος-ΣιβύρτιοςΣιβύρτιος-2
ΠαροπαμισάδεςΟξυάρτης-ΟξυάρτηςΕχτάρχης 3ΟξυάρτηςΟξυάρτης
ΤάξιλαΤαξίλης-ΤαξίληςΤαξίληςΤαξίληςΤαξίλης
ΙνδόςΠώρος-ΠώροςΠείθων του ΑγήνοραΠώροςΠώρος
ΓανδάραΠείθων του ΑγήνοραΠείθων του ΑγήνοραΠείθων του ΑγήνοραΠείθων του ΑγήνοραΠείθων του ΑγήνοραΠείθων του Αγήνορα
Σημειώσεις1 = Ο Κρατερός ονομάστηκε 'Προστάτης της Βασιλείας' ενώ επέστρεφε στην Μακεδονία, αλλά έχασε την θέση αυτή από τον Περδίκκα μέσω παρέμβασης του στον Φίλιππο Γ'
2 = Σιβύρτιος, αλλά δεν αναφέρεται ξεκάθαρα
3 = Ο Ιουστίνος αναφέρει Εχτάρχης πιθανώς εννοώντας Οξυάρτης

Αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. Άλμα πάνω History of the “Successors", II. After Alexander, Macedonian Empire, The Encyclopaedia Britannica, A Dictionary of arts, sciences, literature and general information, Eleventh Edition, Volume XVII Slice II, release date: July 20, 2013 [EBook #43254], Project Gutenberg
  2. Άλμα πάνω Διοδώρου του Σικελιώτου Βιβλιοθήκης Ιστορικής τα σωζόμενα, 18, 39, 1-3 και 19, 12, 2 (στο Lorenz Rhodoman, Peter Wesseling Wetstenius, τόμος 2, 1746, σελ. 286 και σελ. 326)
  3. Άλμα πάνω Αρριανός, Ι, 31
  4. Άλμα πάνω Διόδωρος ΣικελιώτηςΙστορική_Βιβλιοθήκη, 19, 12, 2
  5. Άλμα πάνω Διόδωρος ΣικελιώτηςΙστορική_Βιβλιοθήκη, 18, 39, 1-3
  6. Άλμα πάνω Διόδωρος Σικελιώτης, Ιστορική_Βιβλιοθήκη, 18, 39, το πρωτότυπο κείμενο: «κατὰ δὲ τὴν Ἀσίαν Ἀρριδαῖος καὶ Πίθων οἱ τῶν βασιλέων ἐπιμεληταὶ ἀναζεύξαντες ἀπὸ τοῦ Νείλου μετὰ τῶν βασιλέων καὶ τῆς δυνάμεως ἧκον εἰς Τριπαράδεισον τῆς ἄνω Συρίας. ἐνταῦθα δὲ Εὐρυδίκης τῆς βασιλίσσης πολλὰ περιεργαζομένης καὶ ταῖς τῶν ἐπιμελητῶν ἐπιβολαῖς ἀντιπραττούσης οἱ μὲν περὶ τὸν Πίθωνα δυσχρηστούμενοι καὶ τοὺς Μακεδόνας ὁρῶντες τοῖς ἐκείνης προστάγμασιν ἀεὶ μᾶλλον προσέχοντας συνήγαγον ἐκκλησίαν καὶ τὴν ἐπιμέλειαν ἀπείπαντο, οἱ δὲ Μακεδόνες ἐπιμελητὴν εἵλαντο τὸν Ἀντίπατρον αὐτοκράτορα. οὗτος δὲ μετ᾽ ὀλίγας ἡμέρας καταντήσας εἰς Τριπαράδεισον κατέλαβε τὴν Εὐρυδίκην στασιάζουσαν καὶ τοὺς Μακεδόνας ἀπαλλοτριοῦσαν ἀπὸ τοῦ Ἀντιπάτρου. ταραχῆς δὲ μεγάλης οὔσης ἐν ταῖς δυνάμεσι καὶ κοινῆς ἐκκλησίας συναχθείσης ὁ μὲν Ἀντίπατρος διαλεχθεὶς τοῖς πλήθεσι τὴν μὲν ταραχὴν κατέπαυσε, τὴν δ᾽ Εὐρυδίκην καταπληξάμενος ἔπεισε τὴν ἡσυχίαν ἄγειν. μετὰ δὲ ταῦτα τὰς σατραπείας ἐξ ἀρχῆς ἐμερίσατο καὶ Πτολεμαίῳ μὲν τὴν προϋπάρχουσαν προσώρισεν: ἀδύνατον γὰρ ἦν τοῦτον μεταθεῖναι διὰ τὸ δοκεῖν τὴν Αἴγυπτον διὰ τῆς ἰδίας ἀνδρείας ἔχειν οἱονεὶ δορίκτητον. καὶ Λαομέδοντι μὲν τῷ Μιτυληναίῳ Συρίαν ἔδωκε, Φιλοξένῳ δὲ τὴν Κιλικίαν, τῶν δ᾽ ἄνω σατραπειῶν Μεσοποταμίαν μὲν καὶ τὴν Ἀρβηλῖτιν Ἀμφιμάχῳ, τὴν δὲ Βαβυλωνίαν Σελεύκῳ, Ἀντιγένει δὲ τὴν Σουσιανὴν διὰ τὸ τοῦτον πρῶτον πεποιῆσθαι τὴν ἐπὶ τὸν Περδίκκαν ἐπίθεσιν, Πευκέστῃ δὲ τὴν Περσίδα, Τληπολέμῳ δὲ τὴν Καρμανίαν, Πίθωνι δὲ Μηδίαν, Φιλίππῳ δὲ τὴν Παρθυαίαν, Ἀρίαν δὲ καὶ Δραγγηνὴν Στασάνδρῳ τῷ Κυπρίῳ, τὴν δὲ Βακτριανὴν καὶ Σογδιανὴν Στασάνορι τῷ Σολίῳ ἀπὸ τῆς αὐτῆς ὄντι νήσου. Παροπανισάδας δὲ Ὀξυάρτῃ προσώρισε τῷ Ῥωξάνης πατρὶ τῆς Ἀλεξάνδρου γυναικός, τῆς δὲ Ἰνδικῆς τὰ μὲν συνορίζοντα Παροπανισάδαις Πίθωνι τῷ Ἀγήνορος, τὰς δ᾽ ἐχομένας βασιλείας τὴν μὲν παρὰ τὸν Ἰνδὸν ποταμὸν Πώρῳ, τὴν δὲ παρὰ τὸν Ὑδάσπην Ταξίλῃ ῾οὐ γὰρ ἦν τούτους τοὺς βασιλεῖς μετακινῆσαι χωρὶς βασιλικῆς δυνάμεως καὶ ἡγεμόνος ἐπιφανοῦσ᾽, τῶν δὲ πρὸς τὴν ἄρκτον κεκλιμένων Καππαδοκίαν μὲν Νικάνορι, Φρυγίαν δὲ τὴν μεγάλην καὶ Λυκίαν Ἀντιγόνῳ, καθάπερ πρότερον ἔσχε, Καρίαν δὲ Κασάνδρῳ, Λυδίαν δὲ Κλείτῳ, Φρυγίαν δὲ τὴν ἐφ᾽ Ἑλλησπόντῳ Ἀρριδαίῳ. στρατηγὸν δὲ τῆς βασιλικῆς δυνάμεως ἀπέδειξεν Ἀντίγονον, ᾧ προστεταγμένον ἦν καταπολεμῆσαι Εὐμενῆ τε καὶ Ἀλκέταν»
  7. Άλμα πάνω Οι ρυθμίσεις αυτές στον Διόδωρο τον Σικελιώτη (Βιβλιοθήκη Ιστορική, XVIII, 3), πλην της αναφερόμενης στον Νεοπτόλεμο της Αρμενίας, που τον αναφέρει ως Τρηπτόλεμο της Καρμανίας (ενδεχομένως λάθος αντιγραφέα).